Forum Miłośników Kotów Rasy RAGDOLL

mruczek

[quote="Dragana"]Zachowania większości właścicieli szkoda nawet komentować Rolling Eyes

Sama jestem gorącą zwolenniczką przede wszystkim indywidualnego podejścia do psa. Pies jest w pierszej kolejności psem, w drugiej ma określone pochodzenie i przeszłość oraz związane z tym doświadczenia (nawet szczenię) a potem jest rasa.

Z tym nie do końca się zgadzam...znaczy z kolejnością..dla mnie wszystkie te czynniki są na równi ważności ...istotne jest zarówno pochodzenie psa, typ użytkowy, socjalizacja i indywidualne podejście.Skoro rasa nie bylaby ważna to po co kupować psa danej rasy , w końcu indywidualnym podejściem powinno się dać zrobić ze zwierzem wszystko? - kupujac rasowego -oczekujemy przecież od niego okreslonego zachowania i wyglądu- choć wiadomo że zachowanie może od ogółu odbiegać(jak wiemy na przykładzie kota ragdolla- nie zawsze jest niskopodłogowy)jednak wiemy mniej więcej czego się spodziewać i do jakich zadań raczej nie będzie miał predyspozycji choc nie wiem jakbyśmy sie starali.Wiadomo że do psa należy podejść indywidualnie ale nie wyobrażam sobie żeby nie uwzględnić jego potrzeb związanych z pierwotnym przeznaczeniem co wiaże się z jego instynktami np: psów pasących przy nodze(przy niewystarczającej dawce ruchu i pracy border collie może zacząć paść nogi ludźkie-czyli je podgryzać), jego potrzeb motorycznych , kontaktów socjalnych z właścicielem czy ze stadem(w przypadku ras psów stróżujących) Równie wazne jest dla mnie uwzględnienie przeszłości -czyli wielka moc socjalizacji pierwotnej: większość problemów behawioralnych psów wiąże się z uchybieniami w tym okresie- jesli się tego nie uwzgledni trudno zrozumieć pewne strachy i lęki.
Dla mnie nie ma powodu dla którego należałoby to rozgraniczać - ale ważne aby ludzie rozumieli skad biorą się pewne zachowania ich psów, a tu przecież potrzebna jest znajomość typu psa. Umiejetności wykonywania zadań są związane ze zdolnością uczenia się - do tego tez muszą być zarówno predyspozycje genetyczne jak i warunki fizyczne.
Indywidualne podejście do psiaka jak najbardziej ale z uwzględnieniem szerokiego spectrum wyżej wymienionego- jak dla mnie oczywiście , i tego się trzymam - mi taki plan odpowiada najbardziej.

aksaga

Najpierw pies jest psem jako gatunek, dopiero potem - okresloną rasą . Dragana nie pisze o rozgraniczeniu , ale o odpowiednim spojrzeniu ogolnym , zanim sie z psa wydobędzie cechy predyspozycji rasowych. Poża tym nie piszemy tylko o okreslonych rasach . Niektorzy z nas maja tez cudne mixy to jak na takie patrzec ?
Rozumiem Twoje przygotowanie weterynaryjne , ale już behawioryzm to chyba hobby ? Zresztą behawiorysci zawsze będa się ze sobą spierac - nie ma innej opcji , to tak jak w wychowaniu dzieci - każdy niby wie jak, ale nie zawsze wychodzi Wesoly

Dlatego staram się trzymac wlasnych doswiadczen i mowic o rasach z ktorymi mam bezposrednio do czynienia . A nawet tych, ktorzy rasowościa pochwalic się nie moga Wesoly

Jasne,ze maly szpic nie będzie psem obronnym choc moja Pusia nawet w tym sie sprawdzila rzucając sie wielkim susem mojemu małzonkowi do gardla jak uznala,ze przekroczyl pewne decybele i gestykulacje w stosunku do mnie Wesoly

Dragana

Mruczku, ja nigdzie nie napisałam, że z każdym zwierzem da się zrobić wszystko Wink

Pisałam tylko w kontekście podstawowego posłuszeństwa i wspomniałam o rasowych ograniczeniach i predyspozycjach. Zgadzam się, że wymienione przeze mnie czynniki jako drugie i trzecie w kolejności wzajemnie się przenikają i mogą być równie ważne. Mogą, bo mimo fantastycznej (dla potencjalnego właściciela) rasy, niefortunne doświadczenia i niedostatki socjalizacji mogą być tak dramatyczne, że rasa nie będzie już miała znaczenia, ani jej predyspozycje ani ograniczenia. Pies jest psem i ma w sobie wszystkie psie instynkty, w poszczególnych rasach niektóre z tych instynktów uśpione głęboko, ale są i w sprzyjających warunkach można spowodować, że się ujawnią.

aksaga

Jak to fantastycznie,ze pies jest psem - nie uwazacie ? Wesoly

Dragana

ADA

- i najlepiej byłoby pozwolić psu być psem.....
- a człowiek??? po to ma "głowę" żeby myśleć.... Wink

mruczek

cytowanie dalej mi niestety nie wychodzi...myślę ,że wszyscy macie/mamy podobne zdanie w tych kwestiach tylko każdy patrzy na to z trochę innej strony(każdy z takiej którą się zajmuje)Ja w toku swojego rozwoju i wiedzy mi przekazanej przez różne ważne dla mnie osobowości behawioralne -mam takie podejście- jest dla mnie odpowiednie- i pomaga mi w pracy.Zmieniałam swoje poglądy na te tematy aż doszłam do popartego solidną porcją wiedzy zdania .Każdy ma to tego prawo, prawda?
Żeby ocenić zachowanie kundelka , potrzebna jest również wiedza na temat jego przodków-innych psów które mogły brać udział w jego powstaniu - określa się to po wyglądzie , zachowaniu- nie wyobrażam sobie żeby tego nie uwzględnić oceniając psie potrzeby , ustalić co i dlaczego wzmacnia jego zachowania , jego bilans przyjemności , zrozumieć je.
W Polsce nie mamy wielu behawiorystów, ci którzy są raczej ze sobą współdziałają a nie współzawodniczą, co innego ,że każda teraz szkoła dla psów posiada osobę która udziela porad zoopsychologów-często .Na pewno często poglądy zoopsychologów i behawiorystów się różnią, nie wspomnę już o innych psich zaklinaczach...jak w każdym środowisku -wiadomo.
Czy behawioryzm to moje hobby?...(Hobby (pasja, pot. konik) – czynność wykonywana dla relaksu w czasie wolnym od obowiązków. Może łączyć się ze zdobywaniem wiedzy w danej dziedzinie, doskonaleniem swoich umiejętności w pewnym określonym zakresie, albo też nawet z zarobkiem — głównym celem pozostaje jednak przyjemność płynąca z uprawiania hobby)......zgodnie z tą definicją i tak i nie ..........moim głównym zajęciem jest leczenie weterynaryjne , a drugorzędnym zajmowanie się zaburzeniami zachowania zwierząt i sądzę ,że w takim układzie to pozostanie .Moja praca umożliwia mi połączenie tych dwóch rzeczy, w przyszłości niedalekiej połączę to z jeszcze jedną pokrewną dziedziną żeby mieć już całościowe podejście do psiunków i kotków- bo to bardzo pomaga w pracy (np. na 4 sikające ostatnio koty ,którymi się zajmowałam -trzy miały problemy zdrowotne - więc nie muszę ich nigdzie odsyłać i to jest fajne)

aksaga

Oj mruczku - nie każda szkola ma taka pomoc - jest bardzo wiele szkol stosujących dawne awersyjne metody , czy nowoczesnego naszego znajomegp CM .
Szkoda psow ktore tam trafiaja. Poczytaj sobie porady szanownego pana L.Wahla na euroanimal - taki portal , wiele osob to czyta , a jego psia psychologia zatrzymala sie na poziomie Kartezjusza Sad

A nie mowia o wspolzawodnictwie miedzy behawiorystami , bo to inna para kaloszy , mowie o roznicach w pogladach na szkolenie/wychowanie psow - co , moim zdanie , jest zdrowe i prowadzi do rozwoju tej nauki Wesoly

I dobrze miec takiego weta 2 w 1 Wesoly

mruczek

ADA

- teoria teorią a praktyka praktyką.....

mruczek

to jaka jest ta praktyka dowiaduję się bezpośrednio od pacjentów...opowiadają bardzo ciekawe -praktyczne- metody Mruga

z różnych szkół i ich prowadzących

aksaga

Kurde , fajnie masz , moj wet ma tylko tyle czasu dla mnie żeby mi wyjasnic na czym polega problem zdrowotny z ktorym przyszlam albo dlaczego zastosujemy ta szczepionke a nie inną Sad

mruczek

nie pracuję w wielkiej lecznicy pewnie w tym tkwi sekret Mruga

z jednej strony dobrze z drugiej niedobrze- zawsze coś za coś.......ale faceci w naszej pracy mało wygadani są ...widzę to po szefie...do mnie często ktoś się przychodzi wygadać- panie kociary i ogólnie panie.....u mnie robią się kolejki na korytarzu - a u szefa z tej samej ilości pacjentów nie;)- bo mniej ględzi Mruga

Ale na problemy w zachowaniu zwierząt muszę się umawiać po pracy....zresztą potrzebny jest dokładny wywiad który można zrobić tylko w warunkach domowych......

aksaga

Kochani , własnie przeczytalam na stronce Mag Force fajny opis różnic między ON-kiem i szpicem wilczym . Hodowczyni ma obie rasy / jak ja/ i podobe spostrzezenia :

W moim rodzinnym domu odkąd pamiętam zawsze były jakieś psy. Ale były to pieski niedużych rozmiarów, a ja marzyłam o owczarku niemieckim. Moje marzenie spełniło się w 1995 r. Przeczytałam chyba całą literaturę dotyczącą wychowania psa jaka była dostępna na rynku. Hektora - bo tak dostał na imię nauczyłam posłuszeństwa tak jak umiałam najlepiej, zasobna w wiedzę z książek. Owczarek spełnił moje wyobrażenia i stał się najukochańszym psem pod słońcem . Dla niego przeprowadziłam się na wieś, kupiłam konia ( to spełniło się moje drugie marzenie) i konno z Hektorem przy boku galopowaliśmy ścigając wiatr na łąkach. Znaleziona młoda, wilkowata suczka powiększyła domowy zwierzyniec. I po około dwóch latach Hektor został tatusiem. Szczeniaki zostały w moim domu i w ten sposób cała rodzinka była w komplecie. W 2001 r. będąc w hodowli psów, zobaczyłam małą puchata kuleczkę. Okazało się ,że to jest mało znana rasa - szpic wilczy. Kupiłam od hodowcy pieska i tak zostałam właścicielką swojego pierwszego szpica Lugera.. W 2003 roku pojechałam na wystawę klubową do Łodzi. Luger w klasie młodzieży otrzymał II lokatę i srebrny medal. Szpic jest rasą specyficzną, to nie owczarek niemiecki, który wykonuje bez zastrzeżeń wszystkie rozkazy właściciela. Szpic bardzo kocha swojego pana, ale jest niezależny, ma swoje zdanie i należy to uszanować. Mój Luger nie miał ze mną łatwego życia. Nie był tak ślepo posłuszny jak owczarek, więc trochę zniechęcona poświęcałam mu mało czasu, zamieszkał na drugim podwórku, przestałam z nim jeździć na wystawy a mimo to kochał mnie całym sercem. Dopiero jak sobie uświadomiłam, że szpic nigdy nie będzie taki jak owczarek, przestałam wymagać od niego bezzwłocznego wykonywania moich poleceń i zrozumiałam jego trochę kocią naturę, to odkryłam jaki to jest super pies. Żyje w zgodzie z całym domowym zwierzyńcem, jest zawsze wesoły, nie jest wybredny, a wręcz przeciwnie to łakomczuch nad łakomczuchy i dla smakołyka zrobiłby wszystko. Powrócił na swoje podwórko i przekonałam się jak szpic potrafi mocno kochać. Gdy z obawy o jego życie, na które nastawał jeden z dorosłych już synów Hektora chciałam go ponownie eksportować na tamto podwórko, przeskoczył prawie dwumetrowy płot i wrócił do mnie, bo stwierdził, że teraz już nie da się odsunąć na bok. Uszanowałam jego decyzję i na tamto podwórko wymeldowałam jego "wroga". W 2005 roku pojechałam na wystawę międzynarodową do Łodzi i tak połknęłam bakcyla “wystawowego”. Z wystaw przywoziłam złote i srebrne medale a Luger bardzo szybko ukończył Czempionat Polski. Jestem z niego bardzo dumna. W grudniu kupiłam również z tej samej hodowli suczkę – Tosca, bo stwierdziłam, że jeden szpic na podwórku wygląda za mało efektownie - dwa to już jest coś. I faktycznie te dwa futrzaki biegające po podwórku przyciągają uwagę ludzi.

NayaKanga

Ja jeszcze powrócę na chwilę do tego, że "pies jest psem". Podczas mojej pracy na szkoleniu w takie podejście zawsze w przypadku psa czystej rasy wchodziło wzięcie pod uwagę cech charakterystycznych rasy. Tego się nie obchodziło nigdy, bo to zwyczajnie ułatwiało pracę. Dopiero przez ten pryzmat patrzyło się już na dany przypadek i nie specjalnie oceniało inteligencję. Te psy nie uczyły się u nas rozwiązywania zagadek...a naprawialiśmy często to, co zepsuli właściciele, czy oduczaliśmy, jednocześnie wyrabiając w tych psach pożądane, pozytywne nawyki. Słowem...uczyliśmy te psy, jak być psami nieraz. Wiele razy były to psy, traktowane przez właścicieli jak małe dzieci, albo wychowane w duchu jakiś straszliwych zabobonów w stylu "mądry pies - głupi pies" albo "jak pies jest mądry, to sam się nauczy".
Dopiero u nas na szkoleniu te psy stawały się psami i w ogóle wychodziły ich wspaniałe cechy charakteru, czy inteligencja, o której właściciele często nawet pojęcia nie mieli.
Smutne też dla mnie było podejście typu "York'a się nie szkoli i nie wychowuje, bo się nie da". Wszystko się da - ale pod warunkiem, że się wie z czym się pracuje - bo wtedy się wie JAK pracować, jakie mieć podejście Very Happy

Przykład podam własny - owczarki szkockie to moja domena. W rodzinie mamy 4, spotkałam całą masę w Polsce i we Francji. Z tym psem trzeba pracować przez pryzmat charakterystyki rasy - i do tego dopiero cechy osobnicze (zawsze to jest ważne). Podejście do pracy z collie typu "pies jest psem" no...pies jeśli jest rasą, to jest zwyczajnie PSEM RASOWYM i nie rozgranicza się tych dwóch pojęć na szkoleniu. Rodzaj szkolenia dopasowuje się do faktu, że mamy doczynienia z collie (collie rough, lub smooth - bo to także dwie nieco różne charakterologicznie rasy) a dopiero potem dyskutuje już o danym przypadku i jego potrzebach.
W przypadku mieszańców, bierze się pod uwagę w rozmowie z właścicielem cechy osobnicze i patrzy przez pryzmat ew. ras, które wchodzą w skład mieszanki - a potem bierze wypadkową (patrzy na te cechy, które przeważają). Koktajl wypadkowych = odppwiednio dobrene szkolenie do przypadku Wesoly

Kolejną ważną rzeczą wydaje mi sie rozgraniczenie wychowania od szkolenia. Wychowanie to praca z psem 24h/dobę i tutaj niezależnie od rasy psa są pewne zasady współżycia, które wyznaczamy my i ktore egzekwujemy od psa, niezależnie czy to będzie kundelek, rotweiller, czy york Wesoly

- myślę że warto to także dodać.